Autorë: JURISTËT
Sot, një ditë e gjatë.
Në zyrën time avullonte kafeja, derisa lexova me kujdes një rast të rëndë që më ishte besuar nga një klient i dëshpëruar.
Ishte fjala për një çështje që përfshinte padrejtësi në ndarjen e pronës mes vëllezërve.
Në fillim m’u duk një çështje e rëndomtë, por duke u thelluar, kuptova se kishte më shumë sesa një konflikt të thjeshtë. Ishte një betejë për dinjitet, për të drejtën e një njeriu që nuk e kishte pasur kurrë fuqinë të ngrihej mbi pushtetin e padrejtë të të fortëve.
Një nga palët më solli një letër nga babai i tyre i ndjerë, e shkruar me dorë, ku ai kishte përshkruar ndarjen e drejtë të pasurisë.
Megjithatë, ajo letër nuk ishte njohur zyrtarisht si testament. Ligji nuk mund ta pranonte si të vlefshme. Dhe ja, këtu ndjeva atë dhimbjen e pashmangshme që më ndjek si hije çdo ditë: kufijtë e ligjit.
Ligji është arma ime, por shpesh ndihem si një ushtar që lufton me dorë të lidhur. Pyes veten, a jemi vërtet këta që shkruajmë drejtësi, apo thjesht zbatojmë një skenar të paramenduar nga të tjerët?
Gjithsesi, vendosa të kërkoj një zgjidhje jashtë kornizave të zakonshme. Sot, mora guximin të ftoj palët në një ndërmjetësim të heshtur. U ula me ta, jo si një gjykatës apo avokat, por si një njeri i zakonshëm. Dhe, për çudi, ata pranuan të ndanin pronën sipas letrës së babait të tyre.
Ky rast më tregoi se ligji është i nevojshëm, por nganjëherë drejtësia vjen jo nga rreshtat e ftohtë të kodeve ligjore, por nga zemrat e atyre që guxojnë të flasin dhe dëgjojnë.
Nata ka rënë tashmë, dhe ndjej një farë paqeje. Nesër është një ditë e re, dhe sfidat e reja më presin. Por sot, një padrejtësi më pak e rëndon botën.
Firmosur me ndrojtje.
Juristi i lodhur, por i përkushtuar.